چه اتفاقی برای صنعت گیم می‌افتاد اگر نینتندو توسط ایکس‌باکس خریداری می‌شد؟

در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰، مایکروسافت واقعاً تلاش کرد نینتندو را بخرد، اما پاسخ ژاپنی‌ها چیزی جز خنده نبود. با این حال، اگر آن خرید تاریخی انجام می‌شد، صنعت بازی‌های ویدیویی مسیر کاملاً متفاوتی را طی می‌کرد. نینتندو همیشه نماد خلاقیت و سبک خانوادگی بوده، در حالی که ایکس‌باکس با قدرت سخت‌افزاری و سرویس‌های مدرنش شناخته می‌شود. ترکیب این دو دنیای متضاد می‌توانست آینده‌ی بازی‌ها را دگرگون کند.

تغییر فلسفه‌ی نینتندو و شکل‌گیری نینتندوی غربی

اگر نینتندو زیر چتر مایکروسافت قرار می‌گرفت، بدون شک بخش بزرگی از فلسفه‌ی طراحی‌اش دگرگون می‌شد. نینتندو سال‌هاست بر پایه‌ی خلاقیت، نوآوری و تجربه‌ی کاربرمحور پیش می‌رود؛ اما مایکروسافت همیشه اولویت را به قدرت فنی و بازار گسترده داده است. در نتیجه، بازی‌هایی مانند Super Mario یا The Legend of Zelda احتمالاً ظاهری واقع‌گرایانه‌تر، گرافیکی‌تر و حتی تاریک‌تر پیدا می‌کردند.

در عوض، تیم‌های فنی نینتندو می‌توانستند از فناوری‌های قدرتمند مایکروسافت استفاده کنند و کنسول‌هایی با توان سخت‌افزاری در حد ایکس‌باکس سری ایکس بسازند. به احتمال زیاد، دیگر خبری از کنسول‌های خلاقانه‌ای مثل Switch یا Wii نبود، اما در عوض شاهد اجرای ماریو با گرافیک 4K و جزئیات سینمایی می‌بودیم. با این حال، از دست رفتن روح فانتزی و کودکانه‌ی نینتندو شاید بزرگ‌ترین هزینه‌ی این معامله می‌شد.

رقابت کنسولی و تأثیر بر بازار جهانی

ادغام نینتندو و مایکروسافت، توازن قدرت میان سه غول صنعت گیم سونی، مایکروسافت و نینتندو — را کاملاً تغییر می‌داد. این اتحاد، بازاری تقریباً انحصاری برای مایکروسافت ایجاد می‌کرد. بازی‌های انحصاری نینتندو مثل Zelda، Mario، Pokémon و Metroid وارد اکوسیستم Game Pass می‌شدند و احتمالاً تمام کنسول‌های ایکس‌باکس آینده به‌صورت پیش‌فرض به این عناوین دسترسی داشتند.

در چنین شرایطی، پلی‌استیشن تنها رقیب باقی‌مانده می‌بود و احتمالاً برای حفظ جایگاهش روی تجربه‌های داستانی‌تر مثل The Last of Us تمرکز می‌کرد. با این حال، نبود رقابت متنوع بین برندها باعث می‌شد صنعت گیم یکنواخت‌تر شود. دیگر خبری از نوآوری‌های عجیب نینتندو نبود و روح بازی‌محوری جای خودش را به منطق بازاری می‌داد.

از سوی دیگر، مایکروسافت با ترکیب تجربه‌ی تکنولوژیک خود و برند فرهنگی نینتندو، می‌توانست بزرگ‌ترین اکوسیستم گیمینگ تاریخ را بسازد — جایی که Master Chief و Mario در یک جهان تبلیغاتی کنار هم قرار می‌گرفتند. جذاب، اما شاید ترسناک از نظر آینده‌ی رقابت.

در دنیایی که نینتندو بخشی از مایکروسافت بود، مفهوم «انحصاری» تقریباً از بین می‌رفت. تمام بازی‌های نینتندو احتمالاً از طریق Cloud Gaming یا Game Pass روی پلتفرم‌های مختلف در دسترس قرار می‌گرفتند. از نظر بازیکنان، این اتفاق شاید فوق‌العاده به نظر برسد، اما از منظر تنوع و خلاقیت، می‌توانست فاجعه‌آمیز باشد.

در چنین جهانی، بخش بزرگی از صنعت گیم به دست یک شرکت واحد می‌افتاد. خلاقیت جای خودش را به سیاست‌های مالی می‌داد و احتمالاً بسیاری از استودیوهای مستقل زیر سایه‌ی مایکروسافت ناپدید می‌شدند. با این حال، ترکیب استعدادهای نینتندو و قدرت مایکروسافت می‌توانست آثار شگفت‌انگیزی خلق کند — مثلاً Halo x Metroid یا Mario meets Minecraft، بازی‌هایی که فقط در خیال گیمرها وجود دارند.

در نهایت، شاید مایکروسافت دنیای گیم را سریع‌تر پیش می‌برد، اما به بهای از دست رفتن هویت شرقی، خلاق و دوست‌داشتنی نینتندو. دنیایی که پر از فناوری است، اما از سادگی و جادو تهی شده.