نینتندو سوییچ چگونه به پدیده‌ای جهانی تبدیل شد؟!

گاهی مسیر یک محصول تا زمان عرضه، به‌اندازه‌ی خود محصول جذاب است. در صنعت بازی‌های ویدیویی، کمتر پلتفرمی مانند نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) وجود داشته که مسیر پیدایش آن، این‌قدر پر از شایعه، لیک و گمانه‌زنی بوده باشد. سال‌هایی که به‌جای اطلاعات رسمی، تنها حدس و گمان در اختیار رسانه‌ها و طرفداران قرار می‌گرفت، به دوره‌ای خاص در تاریخ نینتندو (Nintendo) تبدیل شده‌اند دوره‌ای که به شکل‌گیری هویتی منحصر به ‌فرد برای کنسولی منحصر به ‌فرد انجامید.

سال ۲۰۱۵ برای نینتندو (Nintendo)، سالی بود با سکوت سنگین. کنسول خانگی   Wii U به‌وضوح در آستانه‌ی شکست تجاری قرار داشت و برنامه‌ی نرم‌افزاری آن رفته‌رفته کاهش یافت. در سوی دیگر، کنسول دستی 3DS همچنان در حال دریافت بازی بود، اما بسیاری از آن‌ها بازسازی عناوین قدیمی یا بازی‌هایی با بودجه محدود بودند. در چنین فضایی، فقط یک واژه بود که طرفداران را امیدوار نگه می‌داشت پروژه‌ی کنسولی با اسم رمز NX.

کد نام NX در ابتدا در یک جلسه‌ی سهام‌داران در مارس ۲۰۱۵ معرفی شد. نینتندو (Nintendo)  اعلام کرد که روی یک پلتفرم جدید کار می‌کند، اما اطلاعاتی درباره‌ی ساختار، قابلیت‌ها یا هدف آن ارائه نشد. همین سکوت، دروازه‌ای برای ورود سیل شایعات و لیک‌ها شد؛ از ثبت دامنه‌هایی با نام “Nintendo Fusion” گرفته تا تصاویری ساختگی از کنسول‌هایی عجیب با صفحه‌نمایش بیضی‌شکل و کنترلرهای مجازی.

شایعات درباره‌ی دوگانگی دستگاه یک کنسول خانگی و یک دستگاه دستی که با یکدیگر هماهنگ‌اند تقریباً همه‌جا دیده می‌شدند. برخی لیک‌ها ادعا می‌کردند کنسول جدید فاقد درایو دیسک خواهد بود و بازی‌ها از طریق کارتریج عرضه خواهند شد. دیگران بر این باور بودند که کنترلرهای کنسول، قابل جداسازی بوده و با ویژگی‌هایی مانند ژیروسکوپ، تاچ‌پد و حتی دوربین مادون قرمز همراه خواهند بود. جالب اینکه بسیاری از این اطلاعات که در آن زمان خیالی به‌نظر می‌رسیدند در نهایت به واقعیت تبدیل شدند.

در کنار مشخصات سخت‌افزاری، فهرستی از بازی‌های احتمالی نیز منتشر شد؛ از نسخه‌ی جدید The Legend of Zelda و Splatoon گرفته تا شایعات عجیب درباره‌ی انتشار بازی‌هایی نظیر Final Fantasy XV یا Smash Bros Melee به‌عنوان نسخه‌ی بازسازی‌شده برای NX. اگرچه بسیاری از این‌ها هیچ‌گاه به حقیقت نپیوستند، اما میزان شور و حرارت طرفداران نسبت به NX بی‌نظیر بود.

در اواخر سال ۲۰۱۶، سرانجام همه‌چیز روشن شد. نینتندو (Nintendo ) با انتشار تیزری سه‌دقیقه‌ای، از نام رسمی کنسول خود یعنی “نینتندو سوییچ (Nintendo Switch)” رونمایی کرد. ویدیو، با نمایش امکان جابه‌جایی بازی از تلویزیون به حالت دستی و بالعکس، مفهوم “Switch” را به شکلی خلاقانه توضیح داد و بلافاصله فضای رسانه‌ای را تسخیر کرد. سوییچ یک کنسول هیبریدی بود؛ همان چیزی که بسیاری انتظارش را می‌کشیدند، اما با ظرافت و اجرایی بسیار دقیق‌تر.

‌

در میان تمام امکانات کنسول، جوی‌کان (Joy Con) به‌عنوان بخشی حیاتی از تجربه‌ی کاربری معرفی شد. این کنترلرهای جمع ‌و جور و قابل جدا شدن، با ویژگی‌هایی مانند لرزش HD، سنسور حرکتی، دکمه‌های متعدد و قابلیت بازی دونفره بدون نیاز به تجهیزات جانبی، به یکی از نمادهای نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) تبدیل شدند. حتی امروزه نیز، کاربران هنگام خرید نینتندو سوییچ (Nintendo Switch)، کیفیت و کارایی جوی‌کان (Joy Con) را به ‌عنوان یکی از معیارهای اصلی در نظر می‌گیرند. ، ساختار ماژولار و قابلیت تعویض قطعات باعث شد تا از منظر مهندسی، جوی‌کان (Joy Con) همچنان یکی از بخش‌های خلاقانه‌ی طراحی سوییچ باقی بماند.

با عرضه‌ی رسمی کنسول در مارس ۲۰۱۷، مشخص شد بسیاری از لیک‌ها تنها تخیلات کاربران بوده‌اند. اما در میان آن‌ها، برخی شگفت‌انگیزانه درست بودند: استفاده از کارتریج به‌جای دیسک، طراحی هیبریدی، جوی‌کان‌های چندمنظوره، و حتی بخشی از فهرست اولیه بازی‌ها.

نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) برخلاف شروع پرابهام خود، تبدیل به یکی از موفق‌ترین کنسول‌های تاریخ نینتندو (Nintendo) شد. فروش بیش از 150 میلیون دستگاه در سراسر جهان نشان‌دهنده‌ی موفقیتی فراتر از پیش‌بینی‌ها بود. پشتیبانی گسترده از بازی‌های AAA و مستقل، کتابخانه‌ی بازی‌های انحصاری فوق‌العاده، و طراحی صنعتی هوشمندانه، این کنسول را به محصولی فراتر از انتظار تبدیل کرد.

نینتندو در سال‌های بعد با عرضه نسخه‌های متنوع‌تر مانند نینتندو سوییچ لایت (Nintendo Switch Lite) و نینتندو سوییچ اولد (Nintendo Switch OLED) ، تلاش کرد تا گروه‌های کاربری مختلف را هدف قرار دهد. نینتندو سوییچ لایت (Nintendo Switch Lite) برای کسانی طراحی شد که صرفاً به تجربه‌ی دستی بازی علاقه‌مند بودند، در حالی که نینتندو سوییچ اولد (Nintendo Switch OLED) با صفحه‌نمایش بزرگ‌تر و کیفیت تصویر بالاتر، به‌نوعی نسخه‌ی ارتقاء یافته برای علاقه‌مندان حرفه‌ای‌تر بود. این تنوع در طراحی و پاسخ‌گویی به نیازهای گوناگون کاربران، نشان‌دهنده‌ی بلوغ استراتژیک نینتندو در این نسل است.

حتی پس از گذشت سال‌ها، همچنان کاربران جدیدی به خرید نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) تمایل دارند، چه برای تجربه‌ی نسخه‌ی اصلی Zelda و Mario، چه برای استفاده از قابلیت‌های خاص کنسول مانند کپی‌خور شدن. امکان نصب نرم‌افزارهای سفارشی، اجرای بازی‌های پشتیبانی‌نشده و توسعه‌ی Homebrew یکی از دلایل مهم ادامه‌ی محبوبیت نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) در برخی بازارها، به‌ویژه بازارهای با محدودیت ارزی است.

واقعیت این است که مسیر نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) از شایعه تا واقعیت، بازتابی است از فلسفه‌ی نینتندو (Nintendo) در طراحی. بر خلاف شرکت‌هایی که صرفاً بر توان سخت‌افزاری تمرکز دارند، نینتندو (Nintendo) با ترکیب نوآوری، سادگی و ارتباط احساسی با کاربران، محصولاتی تولید می‌کند که شخصیت دارند. همین ویژگی، باعث شده که حتی امروز، در آستانه‌ی معرفی نسل جدید یعنی نینتندو سوییچ 2 (Nintendo Switch 2)، کنسول فعلی هنوز محبوب، زنده و فعال باشد.

در نگاه به آینده، بسیاری از ویژگی‌های مثبت نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) می‌توانند الهام ‌بخش کنسول نسل بعدی باشند. حفظ ساختار هیبریدی، جوی‌کان‌های ارتقاءیافته، پشتیبانی از کتابخانه‌ی دیجیتال موجود، و امکان اتصال بهتر به سرویس‌های آنلاین، همگی مواردی هستند که کاربران انتظار دارند در نینتندو سوییچ 2 (Nintendo Switch 2) بهبود پیدا کنند. اما تا آن زمان، نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) همچنان یکی از کامل‌ترین، پایدارترین و خلاقانه‌ترین کنسول‌های دستی موجود در بازار است.